Vandaag tot eigen verrassing de mijlpaal bereikt van vijftig sonnetten geschreven tijdens een kerkdienst. Vijftig keer diepe concentratie zoeken, afwachten wat er van de kansel wordt verkondigd, naast wat er in de lucht hangt. Het is een wonderlijk proces van loslaten, een soort trance, rijmwoorden die zomaar binnenvallen, diepere waarheden die zijn voorbedacht door de predikant, maar die door mijn eigen associatie mogelijk nieuwe lading krijgen. Wat er dan resulteert is vaak een wonderlijk samenstel van woorden. De receptie ligt tussen extremen. Een dominee zei eens: "ik voel me begrepen". Een gemeentelid: "ging dit nou over de preek die ik vanochtend hoorde?!".
sonnet 50
sonnet 50
RSS Feed
