Vandaag hoorde ik op radio 1 in een mediaforum twee journalisten ageren tegen de uitgebreide berichtgeving over de herdenkingsdienst in Lommel. Zelf hadden ze het niet gevolgd, althans zo min mogelijk, en ze begrepen niet waarom zoveel mensen de behoefte hadden om mee te lijden met het leed van anderen, de nabestaanden van de slachtoffers van het busongeluk in Zwitserland.
Er zijn tragische ongelukken die door hun omvang een natie kunnen schokken. De cafébrand in Volendam, de vuurwerkramp in Enschede. Het menselijk leed daarin is iets dat afstoot, maar ook fascineert en medemensen ten diepste raakt, tot compassie brengt. Alle aanvullende informatie tot je nemen is dan een daad van betrokkenheid. De burgemeester van Lommel zei treffend: "dat is wat ons mensen maakt" toen hij het erover had dat de nabestaanden zo dankbaar waren over de hulpverleners, dat zij dat nog in een woord van dank hadden geuit terwijl zij toch zo getroffen waren.
Ik denk niet dat het de voyeuristische ervaring is die het 'publiek' doet trekken naar (berichtgeving over) dit soort gebeurtenissen. Ik denk dat het het verlangen is om volledig deelgenoot te zijn van wat mensen inderdaad tot mensen maakt: er zijn voor elkaar, de essentie van het leven beleven in de momenten waarop het leven het minst te bieden heeft. De "sneeuw in ons hart laat nog geen lente toe", zei de burgemeester. Het is steeds bijzonder om te horen hoe mensen die worden teruggeworpen op de kale essentie van het leven zich zo treffend en puur kunnen uitdrukken. Een zus van een slachtoffertje zei: "ik hou van je tot de dood ons scheidt maar nu denk ik daar anders over". Ik hoop maar zo dat zij de rest van haar leven niet wordt getekend door het verlies van haar zus.
Er zijn tragische ongelukken die door hun omvang een natie kunnen schokken. De cafébrand in Volendam, de vuurwerkramp in Enschede. Het menselijk leed daarin is iets dat afstoot, maar ook fascineert en medemensen ten diepste raakt, tot compassie brengt. Alle aanvullende informatie tot je nemen is dan een daad van betrokkenheid. De burgemeester van Lommel zei treffend: "dat is wat ons mensen maakt" toen hij het erover had dat de nabestaanden zo dankbaar waren over de hulpverleners, dat zij dat nog in een woord van dank hadden geuit terwijl zij toch zo getroffen waren.
Ik denk niet dat het de voyeuristische ervaring is die het 'publiek' doet trekken naar (berichtgeving over) dit soort gebeurtenissen. Ik denk dat het het verlangen is om volledig deelgenoot te zijn van wat mensen inderdaad tot mensen maakt: er zijn voor elkaar, de essentie van het leven beleven in de momenten waarop het leven het minst te bieden heeft. De "sneeuw in ons hart laat nog geen lente toe", zei de burgemeester. Het is steeds bijzonder om te horen hoe mensen die worden teruggeworpen op de kale essentie van het leven zich zo treffend en puur kunnen uitdrukken. Een zus van een slachtoffertje zei: "ik hou van je tot de dood ons scheidt maar nu denk ik daar anders over". Ik hoop maar zo dat zij de rest van haar leven niet wordt getekend door het verlies van haar zus.
RSS Feed