Het is volbracht.
Vier repetities en vier uitvoeringen Matthäus Passion (8 keer 3 uur) maken een volle dag onderdompeling in de muziek van Bach. Een jaarlijkse ervaring die ik als zanger van het koor Consensus Vocalis niet zou willen missen. De combinatie van de komst van de lente met de opgang naar Pasen, de concerten en de leegte erna: het is een rite de passage die ik vol overgave onderga.
Alle denkbare emoties passeren daarbij de revue. Die zitten in het libretto. Er is geen musicus die nadien niet een paar dagen herstel nodig heeft. Een melancholische tijd waarin de muziek in flarden terugkomt en lichaam en geest weer tot rust moeten komen. Al die uren concentratie op de muziek en de handeling maken dat er op een gegeven moment vermenging van klanken en beelden optreedt. Het vloeit in elkaar over en het heet met een duur woord synesthesie. Je hoort beelden, je ziet klanken, in heden en verleden.
Het mooiste commentaar hoorde ik van twee vrouwen die gisteren na het concert bij hun fiets stonden. De een zei: "ik kan wel janken." Waarop de ander reageerde met: "Wat een emoties komen er allemaal los, hè?". Dat je aan hun ervaring hebt mogen bijdragen, dat is fantastisch!
Vier repetities en vier uitvoeringen Matthäus Passion (8 keer 3 uur) maken een volle dag onderdompeling in de muziek van Bach. Een jaarlijkse ervaring die ik als zanger van het koor Consensus Vocalis niet zou willen missen. De combinatie van de komst van de lente met de opgang naar Pasen, de concerten en de leegte erna: het is een rite de passage die ik vol overgave onderga.
Alle denkbare emoties passeren daarbij de revue. Die zitten in het libretto. Er is geen musicus die nadien niet een paar dagen herstel nodig heeft. Een melancholische tijd waarin de muziek in flarden terugkomt en lichaam en geest weer tot rust moeten komen. Al die uren concentratie op de muziek en de handeling maken dat er op een gegeven moment vermenging van klanken en beelden optreedt. Het vloeit in elkaar over en het heet met een duur woord synesthesie. Je hoort beelden, je ziet klanken, in heden en verleden.
Het mooiste commentaar hoorde ik van twee vrouwen die gisteren na het concert bij hun fiets stonden. De een zei: "ik kan wel janken." Waarop de ander reageerde met: "Wat een emoties komen er allemaal los, hè?". Dat je aan hun ervaring hebt mogen bijdragen, dat is fantastisch!
RSS Feed