Naerøyfjorden

Op de steven van het fjorden-veer
heerst een kou die voorgaat aan de huiver,
waar de steile kustlijn telkens weer
in het diepblauw water kaatst zo zuiver

als de onbelaste tienerjaren,
zonder dat door zware grimmigheid
de pure staat van zijn wordt overvaren
door het schip dat diepe voren spreidt,

maar haar golven langzaam laat verstrooien
naar de Fjordenfossen, lange vallen
die hun stralend witsel van de wanden gooien,
zich niet in het keurslijf laten mallen.

Na die vrijheid van betekenis,
weet ik rillend dat ik me vergis.