Vorige week hadden we de bandopname van een prachtig muziekstuk van Herman Finkers. Tijdens de opname kwam de muziek ineens op een paar punten nog mooier naar boven dan we haar al kenden. Na de opname waaierde iedereen weer uit, zoals in de vroege ochtend musici vanuit alle hoeken van het land waren samengebald in Hilversum. Ik dacht nog na over hoe vanuit het leven van alledag mensen in de studio komen en dan samen iets extra's brengen, juist waardoor de muziek boven zichzelf wordt uitgetild. Hangt dat dan al de hele ochtend in de lucht? Of ontstaat het ineens?
Opnamedag
Een vrouw, in ochtendkou op de fiets,
op haar rug een opbergkist,
doemt lichttrappend uit het niets
met het timbre van een violist.
Vanuit haar dromen opgestaan,
zette zich bij toast en koffie neer
nog bloemen op een vaas gedaan
vrolijk opgegaan in het verkeer.
Alles klaar om de dag te kleuren,
het straalt van haar gezicht,
er staat een wonder te gebeuren
dat in haar partituur besloten ligt.
Want, in het Kyrie haar verstilde notenlijn:
zo breekbaar kan schoonheid zijn.
Opnamedag
Een vrouw, in ochtendkou op de fiets,
op haar rug een opbergkist,
doemt lichttrappend uit het niets
met het timbre van een violist.
Vanuit haar dromen opgestaan,
zette zich bij toast en koffie neer
nog bloemen op een vaas gedaan
vrolijk opgegaan in het verkeer.
Alles klaar om de dag te kleuren,
het straalt van haar gezicht,
er staat een wonder te gebeuren
dat in haar partituur besloten ligt.
Want, in het Kyrie haar verstilde notenlijn:
zo breekbaar kan schoonheid zijn.
RSS Feed
