Treinen

Ik reis sinds kort één keer per week met de trein naar Den Haag. Het is een reis van twee en half uur, met drie keer overstappen. Ik kijk verwonderd naar de treinreizigers en hun verhouding tot de omgeving. Ze zijn in zichzelf gekeerd, ondergaan de NS meestal stoïcijns en gelaten. Ik speel ook maar wat met mijn telefoon, die ik als jukebox en schrijfmachine gebruik. Maar vanochtend was er ineens een sonnet, ouderwets met pen en papier gemaakt.

Zin in de trein

Er schrijft een engel in mijn hand
een zin met zoveel rijkdom gevuld,
dat het zilver stroomt over haar rand
en ze nog gouden geheimen verhult.

Ik grijp mijn pen en het papier
dat ik beduimeld in mijn borstzak draag;
steeds gezocht en nu is ze hier:
de zin, wat wilde ik haar graag.

Als ik dan verwoed ga schrijven
opgewonden, beetje licht in het hoofd,
lijkt ze niet bij me te willen blijven, 
hoezeer de boodschapster had beloofd.

Er zit een man somber in de trein,
had zo graag dichter willen zijn.