Berkel in de Achterhoek

Dit land kan niet verdrietig zijn,
herkent mijn buien niet.
Absorbeert direct de scherpste pijn,
biedt schoonheid aan ’t verdriet.

Traag tussen de coulissen door
Stroomt kalmpjes haar rivier.
Als ik van de Berkel hoor
gaan tranen weg van hier.

Door haar zie ik de wereld aan:
strakblauw, geen enk’le wolk.
Een beeld dat stil model blijft staan
voor de rust van ‘t boerenvolk.

Mijn thuis is in de Achterhoek;
ik woon er middenin.
Ik prevel uit dat oude boek
die onvergankelijke zin:

“waar iemand duisend vreugden soek
mijn vreugt’is in dees’  achter-hoek.”