Kerstverhaal tijdens Kerst-inn, 14 december 2013
Dit is een verhaal dat ik vertelde tijdens de Kerst-inn in de Dorpskerk van Ruurlo. De geboorte van een Kind in een stal.
Een wonder van 2000 jaar geleden. Kan het weer gebeuren?
Luister maar.
En het geschiedde in die dagen dat President Obama elke Amerikaan opdroeg om een iris-scan te maken. Voor het paspoort. Ook Joe Timmerman moest gaan. Hij was half-Amerikaans. Zijn vader was Nederlands, maar zijn moeder kwam uit de staat Virginia.
Een week voor Kerst was het een drukte van belang op Schiphol. Eigenlijk kwam die Amerika-trip helemaal niet uit. Maar nu hij toch moest, nam Joe zijn vriendin Marieke, uit Nijmegen, mee.
Ze kenden elkaar al zeven jaar en waren nog kinderloos. Samen hadden ze een aantal reageerbuisbehandelingen ondergaan in het Amsterdam Medisch Centrum, het AMC.
Net toen ze in de VS aankwamen, hoorden ze dat hun derde poging was aangeslagen. Ze moesten zo snel mogelijk terug naar Nederland , zodat de eitjes teruggeplaatst konden worden. Maar: Joe en Marieke hadden pas ná Nieuwjaar een vlucht gereserveerd.
En er was een groepje zakenlui dat zich in de business lounge ophield. Verveeld keken ze op hun laptop en waakten over de beurskoersen. Vlak voor Kerst was de handel meestal rustig. Maar plotseling gingen alle beeldschermen op zwart. Een moment gebeurde er niets en daarna flikkerde het beeldscherm fel op en verscheen er het bericht van een extra nieuwsuitzending. De handelaren keken elkaar verwilderd aan. Een stem klonk: “Het Witte Huis maakt heden officieel bekend dat er een kindje geboren zal worden, in presidentiële kring”. En direct verscheen er een groot koor: “Glory, halleluja” en tot besluit zei een diepe basstem: “God bless America”.
En de handelslieden zeiden tegen elkaar: alle verloven zijn vast ingetrokken, dit gaat de handel een enorme opkikker geven. Toen ze bij de balie aankwamen om hun tickets om te boeken, vonden ze een echtpaar uit Nederland dat stilletjes zat te wachten of er nog een plekje vrij kwam op een vlucht naar Europa. Joe zag de zakenlui en was dolgelukkig. Ze kregen hun vlucht terug. En Marieke dankte in stilte dat haar wens om een retourticket was verhoord. Al snel wist het hele vliegveld ervan. Terug in Nederland gingen Joe en Marieke direct naar het AMC.
Een paar dagen later kwam het verlossende bericht dat Marieke zwanger was. Het was inmiddels Kerstavond. Joe en Marieke zaten blij en gelukkig in de kerk en luisterden naar het Kerstverhaal. De dienst ging over de vraag of zoiets ook vandaag de dag nog kon gebeuren. En of de mensen het dan zouden geloven.
Joe en Marieke keken elkaar veelbetekenend aan en Joe zeide: “God is daar voor wie hem ziet”. En Marieke knikte dankbaar, en fluisterde: “en moge zijn Licht schijnen over de hele wereld”.
Luister maar.
En het geschiedde in die dagen dat President Obama elke Amerikaan opdroeg om een iris-scan te maken. Voor het paspoort. Ook Joe Timmerman moest gaan. Hij was half-Amerikaans. Zijn vader was Nederlands, maar zijn moeder kwam uit de staat Virginia.
Een week voor Kerst was het een drukte van belang op Schiphol. Eigenlijk kwam die Amerika-trip helemaal niet uit. Maar nu hij toch moest, nam Joe zijn vriendin Marieke, uit Nijmegen, mee.
Ze kenden elkaar al zeven jaar en waren nog kinderloos. Samen hadden ze een aantal reageerbuisbehandelingen ondergaan in het Amsterdam Medisch Centrum, het AMC.
Net toen ze in de VS aankwamen, hoorden ze dat hun derde poging was aangeslagen. Ze moesten zo snel mogelijk terug naar Nederland , zodat de eitjes teruggeplaatst konden worden. Maar: Joe en Marieke hadden pas ná Nieuwjaar een vlucht gereserveerd.
En er was een groepje zakenlui dat zich in de business lounge ophield. Verveeld keken ze op hun laptop en waakten over de beurskoersen. Vlak voor Kerst was de handel meestal rustig. Maar plotseling gingen alle beeldschermen op zwart. Een moment gebeurde er niets en daarna flikkerde het beeldscherm fel op en verscheen er het bericht van een extra nieuwsuitzending. De handelaren keken elkaar verwilderd aan. Een stem klonk: “Het Witte Huis maakt heden officieel bekend dat er een kindje geboren zal worden, in presidentiële kring”. En direct verscheen er een groot koor: “Glory, halleluja” en tot besluit zei een diepe basstem: “God bless America”.
En de handelslieden zeiden tegen elkaar: alle verloven zijn vast ingetrokken, dit gaat de handel een enorme opkikker geven. Toen ze bij de balie aankwamen om hun tickets om te boeken, vonden ze een echtpaar uit Nederland dat stilletjes zat te wachten of er nog een plekje vrij kwam op een vlucht naar Europa. Joe zag de zakenlui en was dolgelukkig. Ze kregen hun vlucht terug. En Marieke dankte in stilte dat haar wens om een retourticket was verhoord. Al snel wist het hele vliegveld ervan. Terug in Nederland gingen Joe en Marieke direct naar het AMC.
Een paar dagen later kwam het verlossende bericht dat Marieke zwanger was. Het was inmiddels Kerstavond. Joe en Marieke zaten blij en gelukkig in de kerk en luisterden naar het Kerstverhaal. De dienst ging over de vraag of zoiets ook vandaag de dag nog kon gebeuren. En of de mensen het dan zouden geloven.
Joe en Marieke keken elkaar veelbetekenend aan en Joe zeide: “God is daar voor wie hem ziet”. En Marieke knikte dankbaar, en fluisterde: “en moge zijn Licht schijnen over de hele wereld”.
Muzikaal in memoriam, 6 juni 2013
Het Berkellied werd geciteerd in de rouwadvertentie van Jan Ribbers. Daaruit ontstond het idee om het lied voor harmonie-orkest te arrangeren. Op 29 juni 2013 wordt het tijdens de Taptoe van Borculo ten gehore gebracht als eerbetoon aan Jan Ribbers, initiatiefnemer van die grote shows.
Levensverhaal: Rhythm of Life van René Lubbers (9/2011)
Het verhaal van René Lubbers (1966) is niet af. Onze gesprekken gaan over het ritme van zijn leven. Over de jeugd op een boerderij in de Achterhoek, de marinetijd, de ratrace op het werk, huwelijk, kinderen, de zoektocht naar persoonlijke groei. Hij vertelt vanuit zijn hart, om bij zijn hart te komen.
Nog voordat het verhaal in boekvorm is verschenen, tijdens het laatste interview, zegt hij: "Je hebt me al meer gebracht dan alleen een levensverhaal". Die uitspraak ontroert me als schrijver, maar nog meer als mens.
En nu is het boek af. Het is bagage geworden die niet als last voelt. Met die rugzak wandelt René de tweede helft van zijn bestaan in. Ik wens hem een goede reis toe!
Nog voordat het verhaal in boekvorm is verschenen, tijdens het laatste interview, zegt hij: "Je hebt me al meer gebracht dan alleen een levensverhaal". Die uitspraak ontroert me als schrijver, maar nog meer als mens.
En nu is het boek af. Het is bagage geworden die niet als last voelt. Met die rugzak wandelt René de tweede helft van zijn bestaan in. Ik wens hem een goede reis toe!
Levensverhaal: ervaring van een gepensioneerde (12/2010)
Fragment:
"1946, Veluwe
Vlak na de Tweede Wereldoorlog fietst een man door de ochtendnevel van de Veluwe. Hij heeft zijn handen in de stuurwanten en buigt zich voorover tegen de gure wind. Het is koud, maar het weer deert hem niet want het is een sterke man. Voor dag en dauw op pad voor zijn werk: melk van de boer halen om er kaas van te maken en die kaaswaar weer aan de man te doen. Het is --- XXX sr, vader van een gezin met zes kinderen. Hun jongste kind, een baby’tje nog, is naar hem genoemd: XXX, geboren in 1946. Was deze XXX junior een meisje geweest, dan had hij “Y” geheten, naar zijn moeder."
Reactie van de gepensioneerde:
"Jij hebt mij met dit verhaal een uiterst waardevol persoonlijk document aangereikt, waarvoor ik jou zeer dankbaar ben. Vanuit ons gezien had je het niet meer integer kunnen doen.Sta nog verbaasd, dat het over mij gaat. Een mens kan soms wat meemaken."
"1946, Veluwe
Vlak na de Tweede Wereldoorlog fietst een man door de ochtendnevel van de Veluwe. Hij heeft zijn handen in de stuurwanten en buigt zich voorover tegen de gure wind. Het is koud, maar het weer deert hem niet want het is een sterke man. Voor dag en dauw op pad voor zijn werk: melk van de boer halen om er kaas van te maken en die kaaswaar weer aan de man te doen. Het is --- XXX sr, vader van een gezin met zes kinderen. Hun jongste kind, een baby’tje nog, is naar hem genoemd: XXX, geboren in 1946. Was deze XXX junior een meisje geweest, dan had hij “Y” geheten, naar zijn moeder."
Reactie van de gepensioneerde:
"Jij hebt mij met dit verhaal een uiterst waardevol persoonlijk document aangereikt, waarvoor ik jou zeer dankbaar ben. Vanuit ons gezien had je het niet meer integer kunnen doen.Sta nog verbaasd, dat het over mij gaat. Een mens kan soms wat meemaken."
Huisbiograaf: ervaring van een moeder (2009)
Fragment:
"Wat betreft het spelen, vermaak je jezelf nu meer dan vroeger. Je gaat vaker zelf knutselen. Vooral boekjes maken (vijf blaadjes aan elkaar nieten en dan alleen de voorkant kleuren) vind je geweldig. Of met veel plakband uitgeknipte figuurtjes op een ander velletje plakken. Met de tong uit de mond. Er gaat zo veel papier doorheen! Weggooien is voor jou een gruwel. Soms zie je in de oud papier bak wat van jouw creaties. Je bent dan erg boos en verdrietig. Dus bewaren we veel in het kastje boven de televisie. Maar dat kastje ligt al gauw bezaaid met allerlei volgekladde velletjes, die nogal eens door de kamer gaan zwerven."
Reactie moeder
"Een geweldig groeidocument om zelf te lezen en voor later voor mijn kind. En zo leuk om te doen, samen met Arjen!. Kinderen hebben zulke leuke uitspraken. Die schrijf ik dan snel op een briefje. Ik lever ze in een schoenendoos bij Arjen aan en we gaan een keer per jaar praten. Het verhaal groeit. Ik geniet ontzettend van de kinderen, maar ik merk dat ik de leuke momenten zo snel vergeet. Dat beangstigt me. Eerst ging ik er voor zitten om het zelf op te schrijven, maar ik merk dat het bij zo'n keer blijft. Het is zo moeilijk een lijn te ontdekken en op te schrijven. Terwijl het zo leuk zou zijn om het bij te houden. Voor je kind, om terug te lezen hoe het zich ontwikkeld heeft, maar ook voor mezelf, om te blijven herinneren hoe ze waren toen ze klein waren."
"Wat betreft het spelen, vermaak je jezelf nu meer dan vroeger. Je gaat vaker zelf knutselen. Vooral boekjes maken (vijf blaadjes aan elkaar nieten en dan alleen de voorkant kleuren) vind je geweldig. Of met veel plakband uitgeknipte figuurtjes op een ander velletje plakken. Met de tong uit de mond. Er gaat zo veel papier doorheen! Weggooien is voor jou een gruwel. Soms zie je in de oud papier bak wat van jouw creaties. Je bent dan erg boos en verdrietig. Dus bewaren we veel in het kastje boven de televisie. Maar dat kastje ligt al gauw bezaaid met allerlei volgekladde velletjes, die nogal eens door de kamer gaan zwerven."
Reactie moeder
"Een geweldig groeidocument om zelf te lezen en voor later voor mijn kind. En zo leuk om te doen, samen met Arjen!. Kinderen hebben zulke leuke uitspraken. Die schrijf ik dan snel op een briefje. Ik lever ze in een schoenendoos bij Arjen aan en we gaan een keer per jaar praten. Het verhaal groeit. Ik geniet ontzettend van de kinderen, maar ik merk dat ik de leuke momenten zo snel vergeet. Dat beangstigt me. Eerst ging ik er voor zitten om het zelf op te schrijven, maar ik merk dat het bij zo'n keer blijft. Het is zo moeilijk een lijn te ontdekken en op te schrijven. Terwijl het zo leuk zou zijn om het bij te houden. Voor je kind, om terug te lezen hoe het zich ontwikkeld heeft, maar ook voor mezelf, om te blijven herinneren hoe ze waren toen ze klein waren."
Gelegenheid: sonnet bij het emeritaat van ds. Hazeleger (1/2011)
Is niet uitgesproken scherp gekant,
luistert liefst geconcentreerd,
haalt geen hete kwesties uit de krant,
preekt bezonken en genuanceerd.
Zoekt de diepgang in een fraaie zin
getrokken uit een rijp gedicht;
vindt daar dan wijs- en waarheid in
die hij zachtjes van zijn schrift oplicht.
Kan om voors én tegens bidden,
neemt geen stelling als model;
zoekt de Goede Boodschap in het midden.
Want het Oordeel velt de Here wel.
Zo schiep God zijn wikkenweger:
Ruurlo’s dominee Jan Hazeleger.
Memoires (2008)
Fragment uit memoires:
"Aan die week in het ziekenhuis heb ik sterke herinneringen. Op de gang naast de dagruimte zat een mevrouw eens nagelbijtend op haar man te wachten. Het ontroerde me. Ze hield haar blik onafgebroken op de lange witte gang die een sluis vormde naar de operatiekamers, in de verte. Het beeld was heel filmisch. Als je met haar praatte, bleef ze continu over je schouder kijken om die langverwachte glimp van haar geliefde te vangen. Ze telde de minuten, die tergend langzaam voortkropen. Je zag haar vertwijfeling: "dit duurt te lang, dit gaat niet goed…". Verschillende mensen die voorbijliepen spraken haar moed in. Zoals ik zelf. Ze was al twee keer opgesprongen. Er ontstond een grote glimlach…, maar nee, toch niet, vals alarm. Van een zuster kreeg ze vervolgens te horen dat het nog wel even ging duren met meneer “X”. "Waar werd eeuwige trouw, dan tussen man en vrouw, ter wereld ooit gevonden", schreef Vondel al (volgens mij in de Gijsbrecht). Het kwam goed met meneer, zag ik later. Ik was intens blij."
Reactie geïnterviewde:
"Over veel dingen in mijn leven heb ik indertijd niet actief gesproken. Ik was verrast hoe mijn omgeving reageerde toen ze dit allemaal teruglazen. Die reactie van hen heeft mij weer heel goed gedaan".
