Rachmaninovs 4e pianoconcert

Lang voordat ik Bach ontdekte, was er Rachmaninov. Eerst en vooral om zijn 3e pianoconcert en daarna zijn 2e. Dat laatste ontroerende en droevige stuk associeer ik nog steeds met de zelfdoding van de zus van een goede vriend indertijd.

De laatste tijd ben ik weer erg onder de indruk van het 4e pianoconcert van Rachmaninov. Vooral het eerste deel. Er zitten zoveel passages in die mij raken. Ik kan het niet beschrijven. Het is een donker stuk, vol passie, lijden en verdriet. Ik heb er met mijn verstand bij willen komen, maar het lukt gewoon niet. Niet na alle biografische aantekeningen, een documentaire, studies, wikipedia en internet. Niets kan mij dichter brengen bij zijn mysterie en de naaktheid van mijn eigen emoties als ik het hoor, keer op keer. En zo kom ik weer tot dichten, na een tijdje stilte.

Rachmaninovs vierde

Wentelde mij in poelen van de dood
voelde donker de koude om mij slaan
en vleugels, ooit gekleurd en machtig groot,
kwamen zwart besmeurd daar vandaan.

Alles weggetrokken van verstand,
alle warmte, gedaan, geen ommekeer
naar wat zo lief was: mijn land,
mijn liefde; zij natuurlijk telkens weer.

En toen, stiekem, dat moment,
- afgewend van bitterheid,
even kalme berusting gekend,
volkomen uit mineure sfeer bevrijd -,

doorscheen het licht mijn huid
en stapte ik mijn lichaam uit.