Hoe anders dan Porto! Zelfde land, andere sfeer. Een sonnet.

Lissabon

Onder het patronaat van Padua
schittert wit plaveisel af en aan,
laten heiligen hun feesten na
is een vederlichtheid van bestaan

die de zeebries over elke heuvel
eeuw na eeuw verdiept heeft ingekerfd
in de mensen en het zacht gekeuvel,
het gesproken fado overerfd

van de grootse vorsten en markiezen,
helden die met veerkracht tegen pijn
Lissabon voorbij natuur's verliezen
stad van nonchalance laten zijn.

Voor de stedelingen nooit een vraag
zon rijst in het oosten van de Taag.

De stad is verkend. Voor het gevoel haar ziel doorgrond. Porto in een sonnet.

Porto

Avondwind veegt zorgen van de kust,
fletse ogen spreken zilte taal,
drentelen de obers vol van lust
zeevrucht in een helverlicht lokaal,

daags ontdoet de Douro met pandoer
Porto van zijn dronken leed en gram
wie er langs Ribeira's kleuren voer,
kreeg zijn patina concertprogram.

Achter de ruïnes, half gesloopt,
slentert volk dat wat desolaat
weemoedig op een toekomst hoopt
als het monetair weer beter gaat.

Met wat was weinig aan de hand:
de port, de zon, de zee en het strand.