| Vandaag heb ik het op muziek gezette gedicht over de Achterhoek en de Berkel gezongen tijdens de 14e Taptoe van Borculo. Een lied in herinnering aan de grote inspirator van deze traditie. We begonnen met een minuut stilte en vijfhonderd mensen stonden in de avondzon van deze zaterdag de 29e juni 2013. Ontroerend. In herinnering Adem mij als ik voorbij kom, in de bries van wind, de zang van vogels, voelde je? Niet weg geweest, geen dag of uur gemist, geen minuut of stilte op het plein, vanavond. Adem mij, want goed is het voor alle dagen. Leef! |  foto: www.achterhoekfoto.nl |
|
0 Comments
Grinnik. Moest als lector lezen uit Hooglied. Wat een fantastische poëzie is dat toch! Kan ik zelf ook zulke beelden oproepen, zonder rijmdwang?
Hooglied Lig aan je zij in het papaverveld en strijk met vingertoppen zacht langs het kuiltje van je lendenen. We nippen van de druppels dauw die stralen in oneindigheid door de lentezon op onze huid. Mijn hart hoort een diepe stem van mirre, melk en honing, tekens van Gods gave. Heer, laat dit lied der liederen nooit in mijn afgrond zinken. Iedere tijd heeft zijn iconen. Kijk je jaren later wat er van het mooiste meisje van de klas is geworden, dan is het vaak geen rozengeur en maneschijn. Al het mooie is zo vergankelijk en zelfs wat als mooi beschouwd wordt, erodeert.
Rad van tijd Een bikini onder schijnend doek, Lijzig het haar langs een pilotenbril: de ge-like-te foto’s van het Facebook, dat wat de mooiboy mainstream wil. Maar ik ween nog om verleden schoon, niet begrepen door iconen dezer tijd; zij op hun beurt vallen dadelijk uit de toon, zijn in een zucht van tijd bekoring kwijt. Als lust ontbreekt om benen te ontharen ze onder zalfjes, striae en tepelzorgen, naar eigen dijend vlees in spiegels staren, is verdwenen al het avontuur van morgen. Zo ratelt het wiel een zielloos strakke loop langs porties fortuin, verdriet en ijdele hoop.  Een artikel van Jan Buter uit de Stentor van 6 juni 2013 over 'mijn' Berkellied. Op 29 juni gaan we het ten gehore brengen op de Taptoe van Borculo, als eerbetoon aan Jan Ribbers.
'Dit land kan niet verdrietig zijn/ herkent mijn buien niet/ absorbeert direct de pijn/ biedt schoonheid aan het verdriet./ Traag tussen de coulissen door/ stroomt kalmpjes haar rivier/ als ik van de Berkel hoor/ gaan tranen weg van hier'. Vandaag een ei gelegd. Het manuscript van het levensverhaal van een 89-jarige dame uit Horst aan de Maas (Limburg). Iemand die de Tweede Wereldoorlog bewust heeft meegemaakt. Ik heb er veel van geleerd. Bijvoorbeeld dat dit deel van Limburg pas begin 1945 werd bevrijd, met veel lokaal geweld. Maar ook geleerd over gezin en opvoeding, over de liefde tussen mensen. In ieder mensenleven schuilt een uniek verhaal, maar tegelijk is het zo herkenbaar en dichtbij!
|
Over mijIk schrijf en dicht graag over de bijzondere dingen in het leven van mijzelf en anderen. Archives
October 2021
Categories |
RSS Feed
