Zomaar vanmiddag tijdens een autorit: een item op de radio over hoe mensen zich hun sterfbed wensen. "Niet alleen zijn", dat was de gemeenschappelijke noemer. Het verwonderde me. Alsof het niet een basisconditie is: afgescheiden zijn. En alsof je in het ultieme moment dat nog een keer wil ontkennen. Het toeval wilde dat ik net een gedicht af heb dat gaat over existentiële eenzaamheid.
Dat ik ril
is niet de kou
niet de massa
de forensenblik,
niet het praten,
niet het schrijven
het overblijven,
niet iets van gisteren
vandaag of morgen
of de tijd erna
niet een dreiging,
niet de honger
of een vlucht.
Het is hoe ik leef
in het universum;
naakt, alleen,
beducht.
Dat ik ril
is niet de kou
niet de massa
de forensenblik,
niet het praten,
niet het schrijven
het overblijven,
niet iets van gisteren
vandaag of morgen
of de tijd erna
niet een dreiging,
niet de honger
of een vlucht.
Het is hoe ik leef
in het universum;
naakt, alleen,
beducht.
RSS Feed
