Van Shakespeare heb ik een vorm geleend: het sonnet met drie strofen van vier regels en dan twee slotregels. Het is een ambacht om daar poëzie uit te toveren. Kenmerk van een ambacht is de combinatie van inspiratie met vooral veel ervaring, door oefenen en uitproberen. Ik denk dat ik nu ongeveer tachtig sonnetten heb geschreven. Daarmee zit ik nog lang niet op de productie van de grote Dichter, laat staan dat ik zijn niveau ook maar ergens heb gehaald. De stille hoop wel: misschien een keer met een zinnetje of gedachte? Dat zou al wat zijn (zie de treinblog).

Gisteren diende zich al boetserend een nieuwe vorm aan. Die van het toneelstuk op rijm. Het leven zelf is immers een blijspel/drama (doorhalen wat niet van toepassing is). Dan kun je er ook over 'toneeldichten'.  Ik bevind me in overgangsgebied: het toneelfragment heeft nog de sonnetvorm. Het doet misschien een beetje archaïsch aan, maar dat vind ik nu wel magisch. Zoals Vondel: "Het hemels gerecht heeft zich ten langen leste, ontfermd over mij en mijn benauwde veste". 

Dialoog Arts en Patiënt (3e Akte, 2e bedrijf)
[In de namiddag, een behandelkamer in schemer,
gedempt  geluid van spelende kinderen]

A:           ‘De leider van de klucht waarin u loopt..’
A:           ‘…gelooft u ook in Zijn regie,
[P kijkt op]
               ..verwijt u Hem dat u niet hoopt?’
P:            ‘Dat ik zonder roze bril bestaan bezie?’

P:            ‘Mijn spel heeft Hij niet afgebroken,
                maar medespelers in coulissen weggezet;
[A knikt]
P:            “ hun adem gedoofd en ogen geloken,
               geen afscheid aan een stervensbed’.

P:            ‘Alsof ik, gegeten van de Boom der Kennis…’
A:           ‘en nooit een stap in ‘t Paradijs gedaan…’
[P knikt, blik afwezig]
P:            ‘part noch deel gehad aan heiligschennis…
A:           ‘…toch Eva’s droefheid moet ondergaan:..’

[P vult aan, in tranen]
P:            ‘…de dood als voelbare sluier over het leven,
                is wat ik verwond mijn Maker terug wil geven’.

Ik reis sinds kort één keer per week met de trein naar Den Haag. Het is een reis van twee en half uur, met drie keer overstappen. Ik kijk verwonderd naar de treinreizigers en hun verhouding tot de omgeving. Ze zijn in zichzelf gekeerd, ondergaan de NS meestal stoïcijns en gelaten. Ik speel ook maar wat met mijn telefoon, die ik als jukebox en schrijfmachine gebruik. Maar vanochtend was er ineens een sonnet, ouderwets met pen en papier gemaakt.

Zin in de trein

Er schrijft een engel in mijn hand
een zin met zoveel rijkdom gevuld,
dat het zilver stroomt over haar rand
en ze nog gouden geheimen verhult.

Ik grijp mijn pen en het papier
dat ik beduimeld in mijn borstzak draag;
steeds gezocht en nu is ze hier:
de zin, wat wilde ik haar graag.

Als ik dan verwoed ga schrijven
opgewonden, beetje licht in het hoofd,
lijkt ze niet bij me te willen blijven, 
hoezeer de boodschapster had beloofd.

Er zit een man somber in de trein,
had zo graag dichter willen zijn.

Zoals wel vaker begint het met waarnemen van wat je ziet en dan komen de invallen vanzelf. Ik keek de tuin in en zag de ondergaande zon en schreef er een gedicht over. Na een nachtje slapen viel me in dat het over ritme gaat. Het ritme van de dag, het ritme van het seizoen en het ritme van het leven.  
Het is precies een jaar geleden dat ik begon met Levenbeschreven.nl. Het eerste levensverhaal heet Rhythm of Life. Is dat nou toeval?
  
Lentenacht

De zon veegt de lucht met strepen rood,
heeft haar stralen zuchtend daar gebracht
en alles wat de dag aan scherpte bood
vervaagt nu in de handpalm van de nacht.

Nog even, en de prunus zal haar bloemen
prijsgeven aan een witte oostenwind
die haar zomertooi zal roemen:
groen waarin je rode kersen vindt.

Twee meesjes die achter elkaar vangen
schichtig links en rechts en steil omlaag
laten tranen vloeien op mijn wangen
onbestemd verlangen dat ik in mij draag.

Straks brengt de slaap mij hier vandaan,
zal het wachten hoop ik sneller gaan.