Een zomervakantie in drie sonnetten. Dat was eigenlijk wel meer dan genoeg. Toch voeg ik m'n vierde toe. Omdat ie zo uit de losse pols is geschreven, op de veerboot Oslo-Kielshaven terug, toen ik door het gezoem van de motoren weer vroeg wakker werd. 

Het gaat over het mooiste vakantiemoment: de 'ontmoeting' met Grieg en zijn componeerhut aan een fjord, in het plaatsje Lofthus. Veel nagedacht over of zijn muziek nu een directe expressie is van de indrukken die hij meer dan honderd jaar terug opdeed. Zoals ik ooit een associatie met Noorwegen vond in Röntgens vijfde symphonie (en die klopte), zo lijkt in Grieg zo sterk zijn Noorse landschap te worden uitgebeeld. Ik heb foto's gemaakt van zijn uitzicht door het hutraampje. Lofthus heeft een frambozen en kersencultuur, het is er aangenaam fris en de winter is er nooit ver weg. En het land stikt van de romantische sagen en legenden.

Lofthus

De groene flanken zwanger van frambozen,
op doeken wordt het zonlicht uitgestort,
blijft de nacht tussen naalden pozen
aan de overzijde van het fjord.

In dat zwart herleven oude sagen
van de lokroep van een mooie maagd,
wie zich in haar kroondomein wil wagen,
hoort hoe vleiend ze om warmte vraagt

voor de lange winter, als het water
stolt en sneeuw aan beide kanten reikt,
en de harde wind niet veel later
een blauwe ijslaag tussen oevers strijkt;

dan klinkt een Noorse dans door het dal
dat de natuur hen steeds verbinden zal.

Op de steven van het fjorden-veer
heerst een kou die voorgaat aan de huiver,
waar de steile kustlijn telkens weer
in het diepblauw water kaatst zo zuiver

als de onbelaste tienerjaren,
zonder dat door zware grimmigheid
de pure staat van zijn wordt overvaren
door het schip dat diepe voren spreidt,

maar haar golven langzaam laat verstrooien
naar de Fjordenfossen, lange vallen
die hun stralend witsel van de wanden gooien,
zich niet in het keurslijf laten mallen.

Na die vrijheid van betekenis,
weet ik rillend dat ik me vergis.

Zomers Hemsedal

Regen-naakte dalen zonder laken,
pas in oktober valt het witte goud
dat in juli nog de top kan raken;
niemand die van dit getijde houdt.

Hangend in de luwte van de winter
land gehuld in mos en grijze steen
met huizen op de heuvel drommend, sinds er
liften zijn met massa's op de been.

Stalen sneeuwkanonnen prikken ruw
door de boezems boven de rivier.
Als de zon de wolkenschaden duwt,
veegt zij de fletse stemming weg van hier.

Dan vlamt ineens het falu-rode van de schuren
en mag de Noorse zomer eeuwig duren.