Je bent dichter, of je bent het niet. Ik bezie de wereld in verwondering. In de trein zijn het medepassagiers. Of ik nou wil of niet, associaties stromen binnen. Ik denk te doorvoelen hoe mensen er voorstaan. Ik zit er vast vaak naast. Maar als treinforens is het mensen-kijken wel een aangenaam (naast vermoeiend!) tijdverdrijf. Ik schreef al eens een sonnet over iemand die me zo gekwetst leek. Onlangs zag ik haar weer.
Gekwetst (2)
Vandaag heb ik haar weergezien,
kwetsbaar meisje in het rood,
en als ik Pärts muziek weer dien,
snelt zij langs koppen op haar schoot.
Minzaam schrijdt ze door de trein,
gelijk een lijdende vorstin,
zoals haar hoofd en handen zijn:
bedekt, zit daar beteeknis in?
En als haar silhouet vervaagt
in ‘t gedrang op het perron,
heb ik mezelf de zin bevraagd
of ik haar niet spreken kon.
Want keken wij elkaar niet aan,
ik blijf toch met haar leed begaan.
Gekwetst (2)
Vandaag heb ik haar weergezien,
kwetsbaar meisje in het rood,
en als ik Pärts muziek weer dien,
snelt zij langs koppen op haar schoot.
Minzaam schrijdt ze door de trein,
gelijk een lijdende vorstin,
zoals haar hoofd en handen zijn:
bedekt, zit daar beteeknis in?
En als haar silhouet vervaagt
in ‘t gedrang op het perron,
heb ik mezelf de zin bevraagd
of ik haar niet spreken kon.
Want keken wij elkaar niet aan,
ik blijf toch met haar leed begaan.
RSS Feed
