De woorden van de verdrietige burgemeester van Lommel (zie hieronder) bleven in mijn hoofd ronddansen. Ze werden onder invloed van de zon zomaar een gedicht, bestaande uit één langgerekte zin waarin alle zintuigen meedoen. Een ode op het mooiste getijde van het jaar, op nieuw leven.

Lente

De zon is heimelijk haar gang gegaan,
want het meisje met glanzend haar
dat ik toevallig onderweg zag staan
maakte mij weer zonneklaar

dat ik verlangde naar je lijf en zijn,
zoals het boeket lentebloemen
dat geurend in mijn raamkozijn
hommels voor het glas doet zoemen;

zo dansend wil ik je lichaam voelen,
proeven van de nectar van je stem
de warmte van je lichaam koelen,
voelen waar ik geraakt door ben:

als de sneeuw smelt, is lente het begin
van een toegelaten zinnelijke zin.

Vandaag hoorde ik op radio 1 in een mediaforum twee journalisten ageren tegen de uitgebreide berichtgeving over de herdenkingsdienst in Lommel. Zelf hadden ze het niet gevolgd, althans zo min mogelijk, en ze begrepen niet waarom zoveel mensen de behoefte hadden om mee te lijden met het leed van anderen, de nabestaanden van de slachtoffers van het busongeluk in Zwitserland.

Er zijn tragische ongelukken die door hun omvang een natie kunnen schokken. De cafébrand in Volendam, de vuurwerkramp in Enschede. Het menselijk leed daarin is iets dat afstoot, maar ook fascineert en medemensen ten diepste raakt, tot compassie brengt. Alle aanvullende informatie tot je nemen is dan een daad van betrokkenheid. De burgemeester van Lommel zei treffend: "dat is wat ons mensen maakt" toen hij het erover had dat de nabestaanden zo dankbaar waren over de hulpverleners, dat  zij dat nog in een woord van dank hadden geuit terwijl zij toch zo getroffen waren.

Ik denk niet dat het de voyeuristische ervaring is die het 'publiek' doet trekken naar (berichtgeving over) dit soort gebeurtenissen. Ik denk dat het het verlangen is om volledig deelgenoot te zijn van wat mensen inderdaad tot mensen maakt: er zijn voor elkaar, de essentie van het leven beleven in de momenten waarop het leven het minst te bieden heeft. De "sneeuw in ons hart laat nog geen lente toe", zei de burgemeester. Het is steeds bijzonder om te horen hoe mensen die worden teruggeworpen op de kale essentie van het leven zich zo treffend en puur kunnen uitdrukken. Een zus van een slachtoffertje zei: "ik hou van je tot de dood ons scheidt maar nu denk ik daar anders over". Ik hoop maar zo dat zij de rest van haar leven niet wordt getekend door het verlies van haar zus.

Vandaag kreeg ik de recensie onder ogen van een Bach-concert met de Actus Tragicus (cantate 106) waaraan ik onlangs als koorlid en -solist mocht meedoen. Een verhaal in het Duits, want het optreden was in Zwilbroek, net over de grens achter Groenlo. De titel: Ein Hauch von Ewigkeit.

Prachtige woorden: 'Een zucht eeuwigheid'. Dat is de reden waarom ik aan zangoptreden zo ontzaglijk veel plezier beleef. Het is een vonk eeuwigheid op aarde brengen vooral als je Bach mag brengen. Onlangs vertelde Vince Mendoza, componist van het Metropole Orkest in Vrije Geluiden ook over Bach als het goddelijke gebracht op aarde. Het geeft een enorme dosis zin aan het bestaan. 

Ik heb eerder een sonnet geschreven over zingeving. Daarin (toeval?) ook de zucht van, en naar het eeuwige.

Plato’s grot

Daarin schuilt de betekenis van het bestaan:
dat iedere gedachte, iedere gebeurtenis,
is afgeschaduwd van een grot hier ver vandaan,
daar, waar de bron des levens is.

Hoe schoon de dagen zich ontrollen,
hoe mooi de wisseling van ‘t seizoen;
we lijken toch naar het einde te hollen,
en natuur kan de eeuwigheid niet overdoen.

Slechts een glimp, een flauwe schijn,
van het eeuwige is ons gegund,
het schuilt diep verborgen in ons zijn,
wordt, zodra  verschenen, door atmosfeer verdund.

Laat ons dan dat schijnsel aan elkander tonen,
zodat wij wanend even in de grot mogen wonen.

Arjen van Gijssel, 4 mei 2011