Een glimp van eeuwigheid

Vandaag kreeg ik de recensie onder ogen van een Bach-concert met de Actus Tragicus (cantate 106) waaraan ik onlangs als koorlid en -solist mocht meedoen. Een verhaal in het Duits, want het optreden was in Zwilbroek, net over de grens achter Groenlo. De titel: Ein Hauch von Ewigkeit.

Prachtige woorden: 'Een zucht eeuwigheid'. Dat is de reden waarom ik aan zangoptreden zo ontzaglijk veel plezier beleef. Het is een vonk eeuwigheid op aarde brengen vooral als je Bach mag brengen. Onlangs vertelde Vince Mendoza, componist van het Metropole Orkest in Vrije Geluiden ook over Bach als het goddelijke gebracht op aarde. Het geeft een enorme dosis zin aan het bestaan. 

Ik heb eerder een sonnet geschreven over zingeving. Daarin (toeval?) ook de zucht van, en naar het eeuwige.

Plato’s grot

Daarin schuilt de betekenis van het bestaan:
dat iedere gedachte, iedere gebeurtenis,
is afgeschaduwd van een grot hier ver vandaan,
daar, waar de bron des levens is.

Hoe schoon de dagen zich ontrollen,
hoe mooi de wisseling van ‘t seizoen;
we lijken toch naar het einde te hollen,
en natuur kan de eeuwigheid niet overdoen.

Slechts een glimp, een flauwe schijn,
van het eeuwige is ons gegund,
het schuilt diep verborgen in ons zijn,
wordt, zodra  verschenen, door atmosfeer verdund.

Laat ons dan dat schijnsel aan elkander tonen,
zodat wij wanend even in de grot mogen wonen.

Arjen van Gijssel, 4 mei 2011