Merkwaardig, en toch zo normaal. Bachs Matthäus roept veel beelden en emoties op. Ik zie ze haast letterlijk zitten tussen het publiek: actuele gebeurtenissen, jeugdherinneringen.
Hallucinaties
Ze hadden geen prominente stoelen,
zaten toch parmantig op de eerste rij,
hen om wie we rouwen wilden voelen
hoe wij het lijden meester dachten zijn.
De schuld werd niet meer ontkend,
ik zag die Gerard, naast die stuurse,
het was die wonderlijke vent
van dat B&B-stel uit Buurse.
We zetten ons in tranen neer,
en zij – halvemaanbril- zat mee te lezen,
was dat m’n lerares Frans nou weer
die zo geraakt leek te wezen?
Dood en levend waren ze er allemaal,
in de klanken van Bachs eeuwige taal.
Hallucinaties
Ze hadden geen prominente stoelen,
zaten toch parmantig op de eerste rij,
hen om wie we rouwen wilden voelen
hoe wij het lijden meester dachten zijn.
De schuld werd niet meer ontkend,
ik zag die Gerard, naast die stuurse,
het was die wonderlijke vent
van dat B&B-stel uit Buurse.
We zetten ons in tranen neer,
en zij – halvemaanbril- zat mee te lezen,
was dat m’n lerares Frans nou weer
die zo geraakt leek te wezen?
Dood en levend waren ze er allemaal,
in de klanken van Bachs eeuwige taal.
RSS Feed
