Gedenkteken
Niets dan een klank, een woord
een rimpeling in roerloos water,
het badhuis door een stem verstoord
de echo sterft een oogwenk later.
En dan is er illusie, het idee
dat in hoofd en harten ingedaald
de reis vervolgd met vrienden mee
tot hun schreden ook zijn ingehaald.
Als eindeloze slierten lucht
drijven groepjes wolken heen,
gebeiteld met een diepe zucht
verweerd de namen op een steen.
Rij na rij vormen ze getuigenis
dat er in het voorbijgaan liefde is.