Vergankelijkheid

Het begon met een fragment in Lord of the Rings. Magistrale film. De elf Arwen (Liv Tyler) wil haar onsterfelijkheid inruilen voor een aardse liefde. Het zette me aan tot nadenken. Dat verloopt dan via een gedicht, associatief en in beelden. 

Wij hebben niet de keus zoals elfjes die kennelijk hebben. Maar is eeuwig voortleven ook niet heel eenzaam, zoals bijvoorbeeld in de film de Green Line zo mooi is verbeeld? Mis je dan niet juist de waardevolle momenten? Alles van waarde is weerloos, zei Lucebert. Alles van waarde is vergankelijk, is mijn variant.
 
Vergankelijk

Oog in oog, ernstige toon,
fluor-blauw dat kleur verzengt,
de vleugel van een godenzoon,
bloemengeur die glimlach brengt.

Hoor in een vlucht het ruisend lied
van zwaar koren, herfst en wind
en de hemel waar de melkweg niet
meer warmte van een vuurplaats vindt.

Neergestreken bij een kreek
huilend om ‘t verglaasde lijf
een druppel die de spiegel breekt,
donkergrijs wat er overblijft.

Voel vandaag weer de pijn:
waarde wil vergankelijk zijn.