Waarneming prikkelt de herinnering. Het brengt gelukkige en verdrietige gebeurtenissen naar boven. Daarmee wordt ze getransformeerd: volstrekt individueel gemaakt. De mens is een vat vol van zulke door waarneming en herinnering opgeroepen emoties.
En bij de dood is het voorbij. Ergens is dat een verdrietige gedachte. Ik zag laatst een documentaire waarin geprobeerd wordt om een mensenleven vast te leggen in beelden, door proefpersonen een camera te laten dragen die om de zoveel seconden registreert wat je ziet. Interessant, maar het is maar één van de zintuigen en het zegt niets over wat die waarneming met je doet. Als je dát wilt, moet je je verhaal vertellen...Ziehier mijn drijfveer om met Levenbeschreven aan de slag te zijn.
Een sonnet. Alle zintuigen zijn aanwezig en steeds is er de dunne lijn tussen vreugde en verdriet, met ten slotte de dood in de laatste regel.
Waarneming
Het was de zon die een herinnering
zowaar tot waarde maakte in haar schijn;
een bundel stralen die gedachten ving,
het opende de weg naar diepe pijn.
Het was de weeë geur van linnengoed,
toen het knisper door mijn handen gleed;
een tijd bepaalden beelden mijn gemoed
tot ze toegang kregen tot het leed.
Het was het ernstige geluid van klokken
die uit de verte riepen om te gaan;
de symfonie deed eerst mijn adem stokken,
tot ik proefde van mijn eigen traan.
Leven tussen vreugde en verdriet,
dood doet alle waarneming teniet.
En bij de dood is het voorbij. Ergens is dat een verdrietige gedachte. Ik zag laatst een documentaire waarin geprobeerd wordt om een mensenleven vast te leggen in beelden, door proefpersonen een camera te laten dragen die om de zoveel seconden registreert wat je ziet. Interessant, maar het is maar één van de zintuigen en het zegt niets over wat die waarneming met je doet. Als je dát wilt, moet je je verhaal vertellen...Ziehier mijn drijfveer om met Levenbeschreven aan de slag te zijn.
Een sonnet. Alle zintuigen zijn aanwezig en steeds is er de dunne lijn tussen vreugde en verdriet, met ten slotte de dood in de laatste regel.
Waarneming
Het was de zon die een herinnering
zowaar tot waarde maakte in haar schijn;
een bundel stralen die gedachten ving,
het opende de weg naar diepe pijn.
Het was de weeë geur van linnengoed,
toen het knisper door mijn handen gleed;
een tijd bepaalden beelden mijn gemoed
tot ze toegang kregen tot het leed.
Het was het ernstige geluid van klokken
die uit de verte riepen om te gaan;
de symfonie deed eerst mijn adem stokken,
tot ik proefde van mijn eigen traan.
Leven tussen vreugde en verdriet,
dood doet alle waarneming teniet.
RSS Feed
