Nader

Er is een nader, boreling van weten,
waar het naken dichter is dan raken,
woorden zijn gevonden voor het kader 
dat we zo waarderen in muziek.

Maar meer nog is de gedroomde vader
van versmelten en een lijflijk opgaan,
van het weggaan uit de aardse zaken,
het nageslacht van nader hiervandaan.

Er is een nieuw boek, een bestseller die 40 mooie eigenschappen beschrijft van poezen. Ik heb zo mijn eigen lezing van de kwaliteiten.

Als een kat
 
Wie wil er niet een kat zijn.
En dan lekker veldmuisjes verscheuren
en maag, darm, hart en lever
overal in de bijkeuken verstoppen,
zodat de dode-muisjes-lucht
langzaam door het hele huis trekt?
 
Knalgele veertjes in de bank achterlaten,
als bewijs van de gruweldaad
op de pimpelmeesjes bij de buren
- die trouwens GroenLinks stemmen,
met zo'n 'De verandering begint hier' poster,
maar daar zééker onze poezen niet voor nodig hebben -.
 
En maar langs je been aaien, voor nóg meer eten,
nooit voor een goed gesprek
of een blijk van empathie.
Klagerig jammeren en dreinen,
en af en toe braken,
bij voorkeur op het perzische tapijt,
waar ik zo trots op ben, of was.
 
Of de leren Leoluxbanken openkrabben
en plassen in de nubuck fauteuiltjes,
zodat ze van oranje naar
bruin zijn gekleurd, vlek op vlek.
 
En verder eindeloos voor het raam staren
of verveeld in de trapkast liggen.
Alsof het niet gezellig is bij ons,
de wereld buiten ons venster
en achter de oogleden
zoveel interessanter is...

Een gedicht dat me gezien het onderwerp na aan het hart ligt, maar mét een uitleg. Niet om de magie te doorbreken, maar om het onwikkelprocédé wat meer te duiden..

Wat bedroef je mij[1]?
 
Ik[2], die huilde om het leed
een ander aangedaan, aan
eender welke bedstee[3] stond
en heelde wat te lijmen viel;
sla mezelf verwonderd[4] gade,
 
op wie nu het verdriet te richten[5],
wie is zij[6], de vrouw die werd
verwond[7], wat bedroef je mij
nu de roemer[8] op mijn weg,
en mijn dagen niet meer vast[9],
 
de liefde[10] in de muil van het
monster[11] zoeter smaakt dan
honing[12], jonger voelt dan
lente, zachter tonend dan
oktoberzon[13] in mijn gedachten[14]
 
die me vol vertrouwen smeken[15]:
zeg me dat straks jij er bent[16],
niet die ander[17], maar het eigenst
mijn[18], wil bij de Vader[19] zijn.


[1] Naar Psalmen 43: “Wat ben je bedroefd, mijn ziel”. De handeling van dit gedicht vindt plaats binnen het kader van dit citaat. De titel opent, de ziel verschijnt in de laatste zin.

[2] De hoofdpersoon is een lieve goede kennis, die gehoord heeft dat ze een levensbedreigende ziekte heeft.

[3] Veel leed in de familie, staat voor mensen in haar omgeving altijd klaar.

[4] Verbijstering over de eigen ziekte. Is er via allerlei onderzoeken haast ’ingerommeld’.

[5] Is vaak zó met de ander bezig, dat het lastig is om over jezélf verdriet te hebben.

[6] Een weg naar binnen moet nu worden afgelegd, hier via de 3e, 2e naar de 1e persoon: zij-je-mijn

[7] Er is een interne wonde, ook al voelt het nog helemaal niet zo. Ben ik het echt die kanker heeft?

[8] De gifbeker van Socrates, die op je levensweg verschijnt. Aanvaard je hem?

[9] Hoe lastig is het om bij de dag te leven, zonder zicht op hoe lang alles zal duren.

[10] Liefde is de essentie van het leven. Het dient zich (ineens weer) aan in dagen van nood, sterker dan ooit.

[11] Het monster staat voor de dood. In het aanschijn van de dood wordt alles licht.

[12] Honing in de muil verwijst naar het raadsel van Simson. Het leven zelf is een raadsel, vol tegenstrijdigheid. Het raadsel luidde: ‘het is sterk en het verslindt altijd, nu biedt het een maal van zoetigheid”. Het verwees naar een dode leeuw langs de kant van de weg, in wiens bek een bijenkolonie was genesteld.

[13] Genieten van de zon in de eigen achtertuin. Oktober is het seizoen van verval.

[14] Je gedachten zijn niet je essentie. Ze zijn ratio. Maar je hebt ze wel.

[15] Innerlijke strijd: berust ik en vertrouw ik, of probeer ik er met mijn gedachten bij te komen

[16] Jij, de kern van jezelf, die op het hemelfeest verschijnt.

[17] De mens sterft alleen/eenzaam, zoals hij alleen geboren wordt

[18] Het ‘eigenst mijn’: de ziel

[19] De éenwording van de ziel met de Vader. Het is een wilsbesluit, maar ook een verwachting. Psalm 43: “laten licht en waarheid mij leiden naar de plaats waar U woont”

Ramsey Nasr sprak laatst tijdens een muziekfestival over zijn pogingen om psalmen uit het Latijn te vertalen en er zelfs een paar nieuw te maken. Ik had dat zelf al eens bij Hooglied geprobeerd en heb nu een paar avonden zitten schaven aan een nieuwe poging. 

Hooglied
In de dagen dat je zoeter smaakt, 
als je neervalt in het hoge gras 
en je benen langs de rafelranden 
zacht en vurig op mijn lippen landen,
of de dagen dat je zouter bent,
als je uit het schuim van witte golven 
met open rimpelhanden op het strand landt,
je voeten zakken in het zuigend zand,
of de dagen van de bitterheid,
als we liggen in het fluwelen bed 
van de vrouwenmantel, zij aan zij 
en onze druppels mengen, jij met mij:
nooit proefde ik een spoor van zuur,
heup aan heup, hartig, ieder uur.

Bricquebosq, Normandië
 
Even schudt ze met haar blonde haren
zucht dan lichtblauw door ‘n grijze deken;
zo vaak kwamen baarden aangevaren
maar nog sneller van haar zij geweken
 
is zij niemands vrouw of bleue page,
de gast schiet langs haar groene buizenwegen
maar de kwade stokt in dicht bocage,
weerbarstig, niemand die haar heeft gekregen.
 
Elke Noorman zal het zeker grif beamen:
dit land heeft zo’n ziel uit hard graniet,
al beleent hij die met vreemde namen,
nog heeft hij haar eer en waarde niet.
 
Thieuville wist het, wij kregen ‘t mee,
In het landhuis van Letablier.