|
Herinner me de kou,
witgepleisterd wandwerk, steentjes in de consistorie: hoe alles in het zwarte gat verdween waar geen massa, geen besef van tijd of Liefde is. En we zijn weerom gekomen, ergens. Gaat het bij 'eeuwigheid' om lengte/duur of kwaliteit/intensiteit? Ik kies direct voor het laatste. Het lijkt steeds met bepaalde zaken van doen te hebben: natuurbeleving, muziekervaring, kunst in het algemeen. Iemand vroeg me laatst of ik in dit verband lineair of cyclisch denk. Geen idee eigenlijk, maar ik kies intuïtief voor het laatste. Een gedicht.
Season of decay. Een associatie.
Herfst Geef de stok en laat ons slaan de uren waarin hij aard en mensheid sidderen laat, de grote, krachtige, omnipotente, die met zijn pink de laars doet beven driewerf, nietsontziend, maar die ook neerzat bij de vrouw wier kind niet thuiskwam toen het op d’r fietsje in de straat door blaren reed en tergend naar de wagen in zijn ruime bocht zacht onder rubber gleed in het verdwijnpunt van zin, geluk verdriet, waar stilte heerst en verder niets. Hij, uit humeur en element bezag de tijd waarin hij de schepping met zijn hoop, geloof en liefde niet de das omdeed. Het is herfst. . Bezig met de partituur van de Messiah en ondertussen sleutelen aan een sonnet. Moest ineens denken aan Jacob en de bonenstaak, een Engels (?) sprookje.
Messiah Samen stuiven door de lanen heuvels meester maken in galop mogen ons al in het voorjaar wanen hier kan geen kou meer tegenop, want de zaal zindert van zovelen die zich door de fuga’s stoeien en met kracht van duizend kelen de lange bonenstaak doen groeien dat als het sprookje in de hoogte reikt het luik treft dat de hemel sluit van waaruit de wereld vrede lijkt en adem blaast het laatste Amen uit; dan klinkt de harp na de notenzee van Mansfields Meezing in Carré. Twintig graden op 16 oktober. De walnoten geraapt en het was nog warm! Het voelt onwerkelijk. De herfst 2016. Een gedicht.
.Herfst Als er een dag is als alle dagen, dan kies ik deze uit, om de stralen van haar zon die laag voor laag met schijn over de bomen kruipen, het blad aaien dat zich sluit voor vergane groene kleuren. Zo wil mijn hart steeds lente zijn, heeft zich allang verloren een zomer lang de schone schijn wie nog wil het toebehoren? Een mooi moment: vandaag het manuscript afgemaakt voor een nieuw levensverhaal. Achterhoeker en mooi mens, dat de oorlog nog heeft meegemaakt, zijn hele leven is blijven ondernemen en met zijn vrouw drie kinderen heeft grootgebracht.
Anno 2016 zijn de naamdichten wat in het slop geraakt. Hier eentje voor een speciaal iemand.
D.G. Die mijn paden kruiste en keerde In mij zag met groene ogen En nooit verliet wat ons begon. Uit het hoofd de liefde leerde Wie kinderen droeg, deed zogen Kleine levensdraden spon, Eens zo zilverachtig fijn, Gemaakt om door te geven Een wijs en krachtig voortbestaan Reden om hier mens te zijn, Die voor wie we zullen leven Ik mag al jaren naast haar gaan; Niet als spiegelbeeld gekend Evenbeeldig zit in ‘t complement. 'Ik verlies me in anderen', zegt een vriend. Hier klinkt haast een zelfverwijt. Maar het is een manier van leven, tegen wil en dank. Een gedicht.
Oester Een oester zeeft de eeuwen door haar kieuwen heen en leeft. Zo is ook pijn voor wie wil voelen, als liefde liefde vindt, ontvangt en zee wil zijn. Wie zijn schelpen sluit voor vuil, onzekerheid en waan, met hem is het gedaan. Ziedaar, onvermijdelijk het zicht op een gedoemd bestaan. Je kinderen zijn een spiegel van jezelf. Echte spiegels zijn maar schaars. Daarom is het beschouwen van je kroost zo'n intense ervaring.
Kroost Meer dan leven is hij, transcendeert nog met het gemak van de jonge merel in zijn vlucht van het dak, steil naar de hemel en weer terug naar hier, zonder zwaarte, zonder de pijn in een tocht vol waarheid, wit plezier. Uit mijn schoot is hij gelijk mij, mijn lieve dier, en in het rillen, in het trillen, ben ik hem in het toen, het straks, maar vooral: in het hier. |
Over mijIk schrijf en dicht graag over de bijzondere dingen in het leven van mijzelf en anderen. Archives
March 2021
Categories |
RSS Feed
