Grinnik... van dichten komt mie cleine bate, die liede raden mi dat ict late. 
Weer niks geworden met een wedstrijdje.
Maar we gaan gewoon door. :) 

Hirondelle
 
Hirondelle, vertel, wat is het dat
je telkens wederkeert naar ‘t minder,
de schuur verworden tot een krocht
waarom blijf je niet in het ginder,
ben je verknocht aan wat je wrocht?
 
Wil het met je hebben over trouw:
jij die niet denkt, vol van instinct,
de verleiding in je vlucht zo groot
dat je oneindig laagland achterlaat,
steeds naar gesmoorde dampen gaat,
 
maar toch thuisfront vindt onder
lage luchten, morsige velden,
-jouw voorspelling steeds je kracht-
vrolijk zingend met een zomers lied,
je nest herbouwt in stuc-op-riet,
 
over het gladde water scheert
op de dagen van de overtocht,
bij zinder vliegen vangt in de lucht
tot je gedachteloos voor straks of later
toch weer naar het zuiden vlucht.
 
Zwaluw, ga ons voor in deze tijd,
leer ons trots zijn, leer van loyaliteit.

Voor een grote oude dame uit Almen maakte ik een levensverhaal. We zitten nu in de fase van de eindafwerking, maar het verhaal staat op papier.

vrij naar Francois Villon

​Vagabonds

Wij zijn de nieuwe vagabonds,
zwervers in de bits en bytes,
kappend door het dichte woud
van feit, anti-feit en mening:

‘t nieuw Hegeliaanse amalgaam
dat heet en sissend opduikt
uit het rotte waterbekken
van vriend suikerberg en co. 

Strakgespannen struinen we
het weekend in, vegen
‘s zondags landerig het spoor
van pul en pillen onze tronies uit. 

Ons werk en waar een hoererij,
van hier en nu en dan weer daar
in de lucht verspreide influentia,
handkunst of een vak voorbij.

Weg van bolhoed en corset
vrijen we ons de liefde uit,
beuken baas-loos tegen wat ons bindt
hergroeperen continu getrouwen,

slaan verlicht de spiegelglazen stuk,
en in alle weten en vermijden,
lopen aan de leeftijd liefst voorbij
als een ziekte van vervlogen tijden.

O Prince, vertel ons nog een keer 
van schoon en waar en lijden.

Lofzang op het Oosten

Op de A1 bij Deventer doemt het op,
land van eeuwig groen met de heuvels,
achteloos gerimpeld door het late ijs,
die bij Holten, Neede, Losser, Lochem stralen

vol van kiezels, walvistand en diamant,
hun aanschijn wijkend voor kasteel en kamp,
iedere seconde dat mijn auto glijdt
door de coulissen van het groot bedrijf

dat het concert des levens schijnt,
naar thuis waar je Douwe Egberts drinkt,
herstel, het meesterschap uit beugelflesjes
en de shotjes flugel of dat nozem-oil

van de Zwarte Cross, het feest waar
meisjes zich in jeans en zwart mascara
giechelend door blote schippers laten
overvaren, blonde knapen in bretels

die thuis blozend op een klantluw uur
hoog de kratten tasten bij de Plus,
en met hun tongval en op klompen naar
de keten sluipen in het nachtelijk veld.

​Tussen uil en wolf heb ik de rust gevonden,
aan de bossen daar mijn hart verpand,
het land van Tukkers en de Superboeren
de mensen van het zwaarbemeste oude zand.

Vakantie is voor mij als een houtbewerker schaven en schuren aan sonnetten. In die sonnetten zitten dan veel geschiedenis van het land, naast de indrukken die we opdeden. Het eerste gedicht gaat over het gebied waar we een huisje hebben: de coto Donana, ooit jachtterrein, nu natuurreservaat. Het tweede gaat over Sevilla, stad van romaanse, moorse en christelijke invloeden, waar de opera Carmen en Figaro gesitueerd zijn en waar naar verluidt Willem Alexander en Maxima verliefd werden.

Coto Doñana
Aan de oevers der Guadalquivir
bij een stad Aznalcazar genaamd
ligt een paradijs voor mens en dier,
daar werd vroeger menig moord beraamd:
‘ga jagen liefje’, sprak Sidonia
tot zijn Anna in 't ommuurde veld, 
hij de trouwe, duizelige eega
was op haar maar ook zijn plicht gesteld,
en toen hij de Armada, trotse vloot,
naar het noorden stuurde, maar gestrand,
de havens dicht door menig Hollands boot, 
verzwolgen door de Britse tegenstand,
joelden beesten hier in coto Doñana:
triomf over de Duque de Medina!


Sevilla
In de wanden van het Alcazar
zijn God en Allah geometrisch één, 
en door de ‘schuine scheerder’ en de cigars
lopen oud concentrisch lijnen heen,
van de Romeinen en de Visigoten,
van Al Aziz en Cristobal Colon,
zelfs Amor heeft alhier zijn pijl geschoten
toen prins Willem A. zijn meisje won.
Er bollen voiles hoog in de wind,
dekken het diffuse winkelvolk,
haven die nog steeds zijn schaduw vindt,
al weerkaatst Guadalquivir geen wolk.
Sevilla, stad van het flamenco-wijsje
en voor altoos dat zigeunermeisje.

Het transformeert.
Van de acute pijn
naar de stille verdoving,
de innerlijke wond.
 
En de stupiditeit,
de nar die sarrend zong:
dood is dood,
get over it.
 
Niets was meer normaal,
wat was dat ook alweer?
En vandaag ineens
​een zoete herinnering,
 
verdacht makende
aanvaarding van de
afwezigheid van rouw,
is dat nu verraad? 

Het zit hem vast in het licht: onmiskenbaar dringt oktober zich als blues-maand op. De meteoroloog heeft ook zijn typering: oudewijventijd. Een verwijzing naar de schikgodinnen, die levensdraden spinnen. Een gedicht.

Oktober
 
Het is de maand van wachten,
waar de witte weefsels
door de huizen gaan, waar de zon
verraad pleegt
met haar gelig licht,
valse signalen zendt,
zoals de Nornen die
hun draden weven en
 
als oudewijven roepen:
kom maar hier,
hier moet je zijn,
hier is geen pijn,
hier is voorspoed
hier wordt u gewaardeerd
om wat u bracht en
voortbrengt, om wie u bent.

Een artikel dat een verklaring zoekt voor de relatief grote NSB-aanhang in Ruurlo (m.n. vooroorlogs).

Perspectief
 
Er is een gat
geslagen
waar het bitterzoet
verscheen,
 
toen het draaide en
kolkte en achter
weeë pijn
verdween,
 
toen de beelden
van voorbije dagen,
weggezogen
in het verdwijnpunt
- waar het niets en al huist -
 
en ieder zijns weegs ging,
maar allen alleen.

Omzien
 
Er was een tijd dat het omkijken
een wijze was om te gaan met komen.
Een leven uit de zaken al vergaan
uit alles wat gebeurd is en gedaan.
 
Dat je met de rug naar morgen stond,
de armen ver gestrekt naar het toen,
de vreugde en ‘t verdriet, naar
alle liefde die zo werd gelaten, daar.
 
Er is een tijd dat ook omkijken
is verworden tot de lentebries
die nog één keer krachtig zaden draagt
de zwoele zomer warmer schraagt.
 
Dan zal er tijd zijn dat omkijken
alleen nog engelen doet zuchten,
hun laatste blik op wat geschreven
wat daar schamel van is gebleven.